45 yaşındaydım. Van’da doğmuştum. Erken yaşta evlenmiş, 4 çocuk babası olmuştum. Ev ve iş arasında geçip giden, çocukların ve evin ihtiyaçlarına yetişebilmek için didinip durduğum senelerim vardı benim. İyiydi hanımım da sağolsun. Bir gün olsun incitmedik birbirimizi. Yok demez, kötü demez. Şükür ile kanaat ile yaşar giderdik.

23 Ekim günüydü. Eşimle beraber hastaneye götürmüştük küçük kızımı. Saat ikiye geliyordu. Bir sarsıntı başladı. Korktum. Ama kendim için bir korku değildi bu. Eşime baktım. Biri ölecekse o ben olmalıydım. Çocukların annelerine ihtiyaçları vardı. Onun kalması gerekiyordu. Ya kızım.. Önünde daha çok seneler vardı.Koştuk. Hep beraber koştuk. Çıkmaya çalıştık. Herkeste korku ve panik hakimdi. Çıktık ama çok şükür. İyiydik. Mahalleye döndük. Mahalle yerle bir olmuştu. Şehir başka bir şehir olmuştu sanki artık.Evimiz yıkılmıştı. Soğuk günlerde kalabilecek bir yerimiz yoktu.

Kaybettiğim iki arkadaşıma son vazifemi yerine getirip uzun yolları geçerek Mersin’e Silifke Kampı’na gelmiştik.Hiç alışık olmadığımız anlar yaşıyorduk. İhtiyaçlarımızı başkaları karşılıyordu. Zordu. Ama hamd olsun hayattaydık.Ve üşümüyordu çocuklarım en azından..
Geçmişimi, 45 yıllık hayatımı, tüm anılarımı bırakıp gelmiştim buraya…

Psikolog, depremde yakın birini kaybettiniz mi diye sordu.Dedim ki ben yakın birini kaybetmedim ama herkesimi kaybettim sanki.Mahallemi, arkadaşlarımı, memleketimi…
Acımı anlayamayacağını ama kampta kaldığımız bu süreçte psikolojik destek için görüşmelere devam edeceğimizi söyledi.Yasımı yaşamam gerektiği ve bunu yaşarken nelerden, kimlerden destek alabileceğimi anlattı.

Biraz o anlattı.
Çokça ben anlattım.Anlattıkça konuşmayıp içime biriktirdiğim acılarım çıktı ortaya.Hiç ağlamamıştım mesela bunca yaşanana. Bizim oralarda erkek adam ağlamazdı ya.

Anlattıkça ağladım.

Ağladıkça rahatladım.

Bu acımı şu an geçiremezdi evet hiç kimse ama en azından artık bu acıyla nasıl yaşamam gerektiğini biliyordum..