İnsanı Anlatan Hikayesidir.

Psikolojik problemlerin azımsanmayacak bir kısmı insanların ya kendileri ile ilgili ya çevreleri ile ilgili pek çok olay, durum ve duygunun gerçekliğini kabul edememe, onlardan uzaklaşma ihtiyacı ile ilgilidir. İnsan olmakla kendileri de var olan bu duygularla doğrudan karşılaşamamak da esasen bir o kadar insana dairdir.
Bunu çok iyi anlattığına inandığım bir meseli burada paylaşmak istiyorum:

Bir zamanlar yaşlı bir kadın varmış. Zamandan daha yaşlıymış bu kadın. Saçları bembeyaz ve upuzun, tırnakları uzun ve kıvrık, memeleri karnına kadar sarkmış, derisi buruş buruşmuş. Tüm çıplaklığı ile insanların arasında gezer dururmuş bu yaşlı kadın. Sokak sokak, şehir şehir, ülke ülke gezermiş. İnsanların arasına karışır, onlarla muhabbet etmek istermiş. Ama onu görenler arkalarına bile bakmadan kaçarlarmış. Kırk yılda bir bazen birisi durur kadının derin gözlerine bakarak onunla konuşurmuş. Ama kırk yılda bir.

Günlerden bir gün yaşlı kadın bir köy meydanına varmış. Gördüklerine inanamamış. İnsanlar toplanmışlar bir çemberde oturuyorlar, ortada ateş yanıyor ve nefes dahi almadan birisini dinliyorlarmış. Dinledikleri kişi de çok yaşlı bir kadınmış. Bu yaşlı kadının üzerinde rengârenk ve kat kat giydiği kıyafetleri ve göz kamaştırıcı takıları varmış. İnsanların arasında oturmuş sürekli birşeyler anlatıyormuş. Çıplak kadın merak etmiş o da dinlemek istemiş ve topluluğa yaklaşmış. Yaşlı kadının geldiğini gören bir çocuk ona doğru parmağını uzatmış. Herkes kafasını onun geldiği yöne çevirmiş ve onu gördükleri anda çığlıklar atıp arkalarına bile bakmadan kaçmışlar. Bir tek renkli kıyafetleri içindeki yaşlı kadın kalmış. İki kadın sohbet etmeye başlamışlar.

Senin adın ne demiş renkli giysileri içindeki kadın. Çıplak olan cevap vermiş;

“HAKÎKAT.

Peki senin adın ne?” diye sormuş Hâkikat.

“Benim adım da HİKÂYE.”demiş diğeri.

HAKÎKAT: “Uzun zamandır insanların arasında gezer dururum. Muhabbete hasret kaldım. Çok yaşlı olduğum için kimse beni sevmez. Benden kaçar. Sen kaçmadın ama, çok sağol.”demiş.

HİKÂYE: “İnsanlar senden yaşlı olduğun için kaçmıyor. Neden kaçıyorlar biliyor musun?..

Çünkü çıplaksın.

Hiç kimse çırılçıplak bir HAKÎKAT ile karşılaşmak istemez.Buna kimse dayanamaz.” demiş ve üzerindeki renkli giysilerden birisini çıkarıp ona vermiş. Hakîkat Hikâyenin renkli giysilerinden birini giymiş, takılarını takmış. Böylece taşın üstünden oturup keyifli bir muhabbete dalmışlar. Bunların keyfini göre köy ahalisi yavaş yavaş toplanmaya başlamış. Ve iki yaşlı kadın, HAKÎKAT ile HİKÂYE başlamışlar anlatmaya.

Derler ki, işte o günden beri HİKÂYE’nin elbisesini giymiş HAKÎKAT ile HİKÂYE birbirinden hiç ayrılmazlar ve insanlar arasında dolanıp dururlar.